Terug naar overzicht
Soms kan het verhaal van een gezin spreekwoordelijk onder je huid kruipen en word je meegezogen in die draaikolk van gedachten en emoties. Daarom is het essentieel om naast jouw werk als jeugdbeschermer, een privéleven te hebben waarbij je jouw gedachten kunt uitschakelen. Maar hoe creëer je die balans? Want alleen als je die gevonden hebt, kun jij écht het verschil maken.
Daarvoor spreken we jeugdbeschermer Eva Bertram. Zij werkt inmiddels 2,5 jaar bij Jeugdbescherming west en kan zeggen dat ze die balans heeft gevonden. Al vanaf haar zestiende werkte ze in de zorg, een passie die haar al vroeg werd meegegeven. “Ik kom echt uit een zorgfamilie en daar begon de interesse voor jeugdzorg,” vertelt Eva.
“Mijn vader was jongerenwerker, mijn oom is basisschooldirecteur. Zorg zit in mijn bloed. Dat betekende niet dat ik daardoor ook sneller de balans had gevonden tussen werk en privé.” Haar route naar de jeugdzorg was er dan ook een van verdieping en groei.
Na ervaring in de gehandicaptenzorg kwam ze terecht bij een jeugdgroep in Breda. “Dat vond ik zo inspirerend dat ik wist: dit is wat ik wil doen.” Uiteindelijk vond ze haar plek bij Jeugdbescherming west. “Ik kwam in een warm bad terecht en voelde me direct welkom. Hier mag ik mezelf zijn en dat is ontzettend waardevol in een functie waarin je veel moet geven.”
Doe nu de test en kom erachter of er een echte jeugdbeschermer in jou schuilt.
Met een hart voor de zorg en een plek waar Eva zichzelf kan zijn, lijkt die werk-privébalans misschien gegarandeerd. Toch was dit voor haar nog best een zoektocht. Want waar de buitenwereld het werk als jeugdbeschermer vaak onderschat, gebeurde dit bij Eva ook. “Ik dacht in het begin dat ik het binnen een half jaar onder de knie zou hebben,” vertelt Eva. “Maar dat was absoluut niet het geval. Er zijn zoveel processen op de achtergrond waar je afhankelijk van bent.”
Juridische stappen, maatwerktrajecten die je afstemt met zorgaanbieders, noem maar op. Het is wat ons vak intensief maakt. “Die hectiek is inherent aan het werk,” zegt Eva. “Daarom vraagt dit werk ook om sterke persoonlijkheden. Je moet stevig in je schoenen staan en weten waar je grenzen liggen. Dat is het belangrijkste begin in het vinden van de juiste balans: ontdek waar je grenzen liggen én hoe je die bewaakt.” Maar hoe pak je dat aan?
Die grenzen bewaken, is iets waar wij ons als organisatie actief mee bezighouden. “Mijn manager speelt hier een grote rol in,” vertelt Eva. “Toen ik vorig jaar gezondheidsproblemen had, gaf ze me de ruimte die ik nodig had. Ik heb een chronische ziekte en dat brengt uitdagingen met zich mee. Daarom maken we samen afspraken: wat kan wel, wat moet en wat moet even wachten? Dat overleg is heel prettig en geeft het gevoel dat ik geen nummertje ben, maar een gewaardeerde medewerker.”
Ook de flexibele werktijden helpen Eva haar werk-privébalans te behouden. “In principe heb je je telefoon aan tijdens kantooruren, maar als ik een ziekenhuisafspraak heb, kan ik die ruimte nemen. Je regisseert grotendeels je eigen agenda. Dat geeft mij veel rust.”
Daarnaast is preventief vrij nemen iets dat voor Eva goed werkt om de balans voor langere tijd te bewaren. “Mijn manager attendeert ons team er ook op wanneer we te lang geen vakantie hebben gehad. Vanuit de organisatie word je juist gesteund dat je genoeg momenten pakt om afstand van je werk te nemen en écht op te laden.”
Naast haar rol als jeugdbeschermer is Eva ook adviseur bij de vitaliteitscommissie in Dordrecht. “Vitaliteit is breed,” legt ze uit. “Het gaat niet alleen om fysiek welzijn, maar ook om emotioneel en mentaal welzijn. Wat er nodig is om dat optimaal te houden onder medewerkers, is dat we zoveel mogelijk peilen welke geluiden we horen op de werkvloer.” Daarop baseren Eva, haar mede-adviseur en 2 HR-medewerkers het trainingsaanbod. “Zo ontwikkelden we een training over stressmanagement en zijn we gaan werken met een bedrijfspsycholoog. Ik zie dat steeds meer collega’s deze mogelijkheden benutten, daardoor voel je dat collega’s actief bezig zijn met zoeken naar waar hun grenzen liggen en hoe ze deze het beste bewaken.”
Daarnaast biedt Jeugdbescherming west een breed scala aan ontwikkelingsmogelijkheden met een eigen opleidingsaanbod en een goed georganiseerde onboarding. “Tijdens mijn inwerkperiode had ik veel steun aan ervaren collega’s, maar dat is ook niet zo gek: binnen Jeugdbescherming west word je intensief begeleid om je zo snel mogelijk thuis te voelen binnen de organisatie.”
Daardoor zit je vrij snel in het werk en kan je op tijd starten met jouw zoektocht naar een balans tussen werk en privé. “Nu begeleid ik zelf medewerkers met een nieuw inwerkprogramma. Deze programma’s passen we doorgaans aan op de ontvangen feedback van collega’s die net uit de fase van onboarding komen. Daarop kunnen we ook baseren of een nieuwe medewerker in die chaotische beginperiode werk en privé gescheiden kan houden.”
Eva gaf het al eerder aan: het is enorm belangrijk je grenzen te kennen en bewaken. Dat heeft ook te maken met loslaten. Niet alleen voor jezelf, maar ook voor de veiligheid van het kind: een plantje kan ook niet groeien wanneer je deze overschaduwt. “Je raakt snel betrokken bij gezinnen, maar je moet ook leren loslaten. Soms is een 5,5 het hoogst haalbare, en dat moet je accepteren.” Want neem je afstand van dat spreekwoordelijke plantje, groeit het vaak zelf naar het licht toe.
Eva's verhaal illustreert hoe Jeugdbescherming west niet alleen gezinnen ondersteunt, maar ook de professionals die zich inzetten voor onze gezamenlijke missie. Ieder kind blijvend veilig. “Jeugdbescherming is complex werk dat veel van je vraagt, maar je krijgt bij Jeugdbescherming west alle tools en ruimte om dit goed te kunnen doen. Hier mag je jezelf zijn, krijg je ruimte om te groeien, en kun je op een gezonde manier impact maken.”
Met alle handvatten om een gezonde werk-privébalans te ontwikkelen, steun van managers, flexibele werktijden en welzijnsprogramma’s, biedt Jeugdbescherming west de optimale werkomgeving waar medewerkers zich gewaardeerd en ondersteund voelen. “Het is intensief werk,” zegt Eva, “maar ook ontzettend dankbaar wanneer je dat binnen een organisatie kunt doen die je waar mogelijk hoort, ziet en steunt.”
